Gewoon zonder

26 april was mijn vorige post

Wablief? Al zo lang geleden? Wel ... euh ... ja ... "schaam op mij" ...

Maar ik heb een geweldig excuus, althans dat houd ik me toch voor: ik ben namelijk tijdelijk geveld door het "blanco-mind"-syndroom. Onderzoeken [oh god, I like onderzoeken] (cfr. vorige post) wijzen uit dat een man van 32 jaar dan in de verste verte (en dan spreek ik toch al gauw over een afstand van 3298km) geen inspiratie heeft.

Onderwerpen genoeg, ik zou kunnen blijven doordrammen over dat ene, enge, allesverterende fenomeen uit mijn leven. Maar ik ben een "opkropper". Mijn vrouwtje zegt altijd dat ik dat niet mag doen, 't is sterker dan mezelf.

En dan moet je al knap sterk zijn om mijn eigen kracht te overwinnen, ofzo, denk ik! Denk ik? Da's ook nieuw voor een alles-eter-wat-hem-voorgekauwd-wordt, een go-with-the-flow-er, een moet-ik-me-zorgen-maken-omdat-ik-niet-genoeg-eigen-meningen-heb-er, ... [you get the point]

Dus niks voorlopig, bon, soit, gewoon dagen vullen: opstaan, naar werk, werken, naar huis, eten (maken), afwassen, met monstertje spelen, wandelen, lopen, slapen. Over en over, als het wiel van een fiets in volle afdaling.

Kan ik mezelf veranderen? Kan ik de wereld veranderen? Heb ik het lef en de moed om de wereld te veranderen? No way ... so why even bother ...

*zucht*
*neerslachtigheid valt van het gezicht af te lezen* [als ik een spiegel zou hebben, maar die heb ik niet, wie heeft er een spiegel op zijn pc ...]

Soit, cut the crap, morgenavond naar 't zeetje, "may the wind blow my mind clear ..."

En dan zeggen dat ik iets positiefs wilde schrijven ...