Ochtend, 7h15, file op E19 richting Brussel
“Wel wel wel, het is hier nu ook elke dag hetzelfde.”
- “Ja, “ zei ik “da’s waar. Maar je word dat wel gewoon hoor.”
“Maak dat mijn kippen wijs! Daar geloof ik geen sikkepit van. En waarschijnlijk maakt het je ook nog chagrijnig en prikkelbaar!”
- “Euh ... misschien heb je wel een heel klein beetje gelijk” hoorde ik mezelf stamelen.
“Tuurlijk heb ik gelijk! En het vreet aan je, en je wordt er pissig en ziek van, en je wil dat het stopt! Laat het stoppen! STOPPEN!!!!”
- “CUT THE CRAP!” ... nooit gedacht dat ik zo kon brullen. Misschien ooit, een keer, uit mijn rol, verkeerde plaats, verkeerd moment. Maar nu! Hij zal het geweten hebben ...
Vijf minuten stilte
“Ben je gelukkig?”
* zucht *
- “Tuurlijk” probeer ik doodleuk, terwijl ik maar al te goed weet dat dit mijn grootste en eeuwigdurende leugen is ... Het is de stadswal, die me beschermt. No way dat ik me even zal blootgeven aan anderen ... Alleen mijn vrouwtje begint me te kennen, alleen zij mag soms weten welke gedachten en mijmeringen voortdurend mijn zelfvertrouwen en levensvreugde aanvallen ...
“Leugenaar!!! Leugenaar!!! Leugenaar!!!”
- “STOP ERMEE! OF JE VLIEGT ER STANTE PEDE UIT”
“Doe maar, je krijgt me niet uit je hoofd. Ik zit hier warm en veilig ...”
*super diepe zucht*
Het is me wat, ik krijg ze nooit weg, die vervelende stemmen in mijn hoofd ...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
soms kan een mens té veel nadenken, eh. mss je lievelingscd in je wagen leggen om zo de files te overleven. :)
Heel luide muziek spelen? Of met de stemmen over iets anders praten? Of gewoon zelf een liedje zingen? Of naar Peter luisteren 's morgens (StuBru)? Hij vrolijkt altijd mijn dag op met zijn gezever :)
Een reactie posten