13 maanden

Precies 13 maanden sinds mijn vorig bericht. Een mens zou voor minder gaan denken dat de blog afgesloten is.

Maar dat was hij ook. Tenminste in mijn hart. Geen fut, geen tijd, geen inspiratie, geen creativiteit, geen "bonding" meer. Dus sluiten die handel.

Eens die beslissing genomen, kwam de twijfelaar in mij alweer naar boven: houvast aan het verleden, change-averse, liefde voor gevestigde wetten en structuren. Dus toch maar geen Ctrl+Alt+Del ... Tot zover mijn goedbedoelde intenties.

Wel had ik even genoeg van alle "meedeel"-momenten, dus geen posts meer, facebook verdween in de koelkast (eerder het vriesvak), en om af en toe toch wat gevoelens kwijt te kunnen, werd een twitter account aangemaakt. Yep - ik was "totally" mee met mijn tijd. En dat loont: mijn teller staat momenteel op welgeteld ... 3 noemenswaardige volgers. Yeaah, ben ik populair.

Een mes dat aan 2 kanten snijdt: enerzijds niet willen dat iedereen alles van mij weet, maar anderzijds toch onderhuids een klein beetje stiekem jaloers dat anderen zoveel meer volgers hebben dan ik: zijn zij echt zo veel beter? Kunnen zij echt zo veel mooier hun gedachten kwijt? Hebben ze echt zo veel meer te vertellen? Beleven ze echt zo veel meer? Is hun leven echt zoveel boeiender? Ik kwam al snel tot een ontnuchterende vaststelling: JA over heel de lijn!

2 mogelijkheden: aanvaarding van mijn lot, of vechten. Wel, eigenlijk heb ik (alweer) voor de veilige tussenoplossing gekozen: ik leg me er niet bij neer, ik wil verandering, ik wil nieuwe dingen doen, ik wil me amuseren, ik ben niet compleet de manier waarop ik was, maar anderzijds ook niet vechten. Wat zouden anderen van mij denken als ik plots "breek" met mijn imago, hoe moet ik een die diepe oceaan overleven eens ik de reddingsboei loslaat als ik niet eens deftig weet hoe te zwemmen, onnoemelijke angst om anderen teleur te stellen.

Damn, moet je kunnen ... Eerste post in 13 maanden en als een kogel recht op de kern van de zaak: mijn leven wordt beheerst door angst: om wie ik ben, om wat anderen van mij denken, om wat ik op het spel zet als ik zou "leven", mijn grootste schatten teleur te stellen, om onzekerheid, om onrecht, om pijn en de dood. Daarom houd ik halstarrig vast aan wat ik nu heb en ga stilletjes in een hoekje zitten, zodat niemand me ziet, zodat ik niemand pijn doe, zodat ik ongezien kan huilen om wat ik niet heb.

Ik zou graag dit bericht afgesloten hebben met de woorden: "Maar dat was tot nu. Nu verandert alles, want ik gooi het over een andere boeg."
Dat is helaas nog een utopie, daar ben ik nog niet klaar voor, nog niet, misschien ooit wel, maar niet nu, nu is belangrijk voor mij, ...

"Never change a 'winning' team ..."

Rest me nog gewoon in dat team te geraken ...